Drago Bojić, franjevački sveštenik i doktor katoličke teologije, početkom juna meseca, ukazom provincijala Franjevačke provincije Bosne Srebrene, fra Lovre Gavrana, a na zahtev provincijala Hercegovačke franjevačke provincije fra Miljenka Šteka, promptno je smenjen s mesta glavnog i odgovornog urednika mesečnika „Svjetlo riječi“, i poslat na mesto kanonika u Busovaču, i to zbog intervjua koji je u povodu trideset godina postojanja pomenutog lista, sredinom aprila, objavljen na portalu Prometej.
Još se potpis provincijala na ukazu o premeštaju u Busovaču nije osušio, a fra Bojiću je zabranjeno da na Franjevačkoj teologiji u Sarajevu nastavi da studentima predaje komunikologiju.
Intervju jeste povod, ali ne i uzrok represalija koje obavlja ona birokratska struktura katoličkog klera u Bosni, koju je u Vatikanu Hans King uporedio sa strukturom birokratije Politbiroa u Sovjetskom Savezu, a na radost istih takvih struktura kod pravoslavnog i muslimanskog visokog sveštenstva. Uzrok je „Svjetlost riječi“. Ako je uopšte moguće govoriti o remek-delima u novinskom izdavaštvu, onda je ovaj list Franjevačke provincije Bosne Srebrene, posle gašenja splitskog nedeljnika Feral Tribune, bio jedino preostalo remek-delo na prostoru bivše SFRJ – najpronicljivije, najotvorenije i sasvim originalno mesto međureligijskog dijaloga i intelektualne i moralne solidarnosti slobodnomislećih intelektualaca različitih uverenja, čiji se zajednički motto sažima u dve izvrsne rečenice samog Drage Bojića: „Nacionalizam i fundamentalizam su negacija vjere. Oni su zapravo njekanje i Boga i čovjeka.“
Bosna i Hercegovina, danas je tesna za jednog Dragu Bojića i njegovu Svjetlost riječi. Logički zakon identiteta uči nas da stvar vidimo i s druge strane: Drago Bojić i Svjetlost riječi i suviše su široki za današnju Bosnu i Hercegovinu, u kojoj je, sve do juna meseca, na celom ovom Zapadnom Balkanu jedino moglo biti takve publikacije pod uredništvom takvog čoveka. U Sarajevu se, dakle, ugasilo najsjajnije svetlo naše evropske jugoistočnosti, a socijalno nas iskustvo nepobitno uči da je budućnost jedne zemlje i jednog regiona isključivo u onom za šta su oni trenutno uskogrudi.
Zabranivši doktoru Bojiću da predaje komunikologiju, kleronacionalisti su upravo dijalog odredili kao radikalno mesto svog straha i budućnosti slobode, demokratije i teologije – tu umešnost postavljanja pitanja o Bogu, čoveku i društvu, koja je fra Drago Bojić majeutički inicirao kod svojih slušalaca, kao što ih je zapodevao kod saradnika i čitalaca Svjetla riječi.
Odmazdu klerikalnih nacionalista i nacionalističkog sveštenstva, Drago Bojić izaziva u širokom luku, jer svojom beskompromisnom kritikom zadire u same uporišne tačke njihovog ubistveno palanačkog svetonazora, koji se podjednako uspešno može širiti i iz Rima, Meke, Jerusalima i Moskve, Zagreba, Sarajeva i Beograda, kao što se dâ kritički razarati i iz Busovače ili Vučjaka.
„Etablirani nacionalizam je zasigurno jedan od najvećih problema ove zemlje iako i on prolazi kroz metamorfoze – on je danas sofisticiraniji i služi se profinjenijom političkom terminologijom nego primjerice devedesetih. No, on je i dalje izrazito moćan i najopasniji karcinom ovog društva i nosi u sebi potencijal budućeg zla – novog nasilja, klanja i ubijanja. Neriješena nacionalna pitanja u Bosni i Hercegovini dodatno pothranjuju nacionalizme. Republičko-srpski je zadovoljen u Daytonu – nagrađen za etničko čišćenje, silovanja i ubijanja. Hrvatski je dijelom amortiziran dokidanjem Herceg-Bosne, ali ne odustaje od svojih pretenzija. Bošnjački sve više dolazi do izražaja hraneći se najvećim nacionalnim gubicima u ratu, stvaranjem mitova i lažiranjem povijesti, nezainteresiranošću za druge pa i isključivošću, proizvodeći kolektivnu autoviktimizaciju vlastitog naroda s neprekrivenom željom da svoju satisfakciju dobije u miru – većim teritorijem – ako je ikako moguće cijelom Bosnom i Hercegovinom“, kaže Bojić.
U istom, proskribovanom intervjuu, o stanju vere u sve tri konfesije, on veli: „Ta vjera je svedena na emociju, folklor, na tradiciju i magiju. Vjernici ne znaju gotovo ništa o vlastitoj vjeri osim onoga što su 'načuli' od svojih pastira koji su opet najvećim dijelom teološki slabo obrazovani (unatoč završenim teološkim fakultetima i diplomama) i od kojih većinu i ne zanima 'rast ljudi u vjeri', racionaliziranje vjere, već više sama pripadnost – mase koje su tim bolje što manje misle, što se više može njima manipulirati, što je njihova vjera primitivnija, što je njihov Bog i u odrasloj dobi infantilna, primitivna i patrijarhalizirana predodžba muškog mačističkog božanstva.“
Najteža optužba zvaničnog klera dolazi zbog Bojićevog raskrinkavanja, turistički veoma probitačnog, međugorskog opsenarstva, koje se, naime, bazira „na laži i manipulacijama, pri čemu se i sveto kao takvo i Bog na bizaran i perverzan način zloupotrebljava“.
Muke Drage Bojića danas su najuzvišeniji primer za sudbinu istine na zapadu Balkana.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na Twitter nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
