Amblematska dela velikog slikara Miloša Bajića: U Galeriji RIMA večeras otvaranje izložbe

Izložba je posvećena onom segmentu njegovog bogatog i stilski raznorodnog slikarskog opusa kojim je, među prvim posleratnim slikarima na beogradskoj sceni, zakoračio iz područja asocijativnog slikarstva u polje apstrakcije.

Bajićeva amblematska dela šeste i sedme decenije XX veka osvetljavaju njegove istorijske pozicije u srpskoj umetnosti druge polovine XX veka, kao slikara koji se u duhu savremenih evropskih tendencija, a pre svega onih Nove pariske škole, među prvima na ovdašnjoj sceni udaljio a zatim i sasvim napustio reference na predmetni svet u korist autonomnog sveta slike.

Rezultat su bile reprezentativne slike koje su za izložbu pozajmljene iz porodične zaostavštine i privatnih kolekcija, a među kojima su i pojedine predstavljane na izložbama Decembarske grupe (1955-1960), kao i na prvoj Bajićevoj izložbi posvećenoj apstrakciji 1958. godine.

„Do apstraktnog slikarstva Miloš Bajić je dospeo u trenucima kada je brojnim akterima tadašnjeg srpskog slikarstva cilj bio sličan, ali pomalo nedostižan – dospeti do apstrakcije koja je u našim umetničkim prilikama, zapravo, važila kao sinonim za modernističku umetnost“, navodi istoričar umetnosti Sava Stepanov u izložbenom katalogu.

„Mada je činjenica o njegovom apstrakcijskom prvenstvu sporadično zapažana i beležena u onovremenskoj likovnoj kritici, Bajić je bio među učesnicima izložbe „27 savremenih slikara” na drugoj Likovnoj jeseni u Somboru (1962) koja, po Lazaru Trifunoviću, važi za najkompletniji izložbeni pregled tadašnjeg apstraktnog slikarstva u Jugoslaviji.“,ističe Sava Stepanov.

Izložba u Galeriji RIMA u Beogradu trajaće narednih mesec dana, do 24. juna.

Od logora na Banjici do nacističkog Mauthauzena

Rođen 1915. godine u Resanovcima kod Bosanskog Grahova. Od 1922. godine živeo je u Beogradu gde je završio osnovu školu, gimnaziju i Učiteljsku školu (1935). Pohađao je slikarski kurs kod Petra Dobrovića (1935) i završio prvu godinu Umetničke škole u klasi Bete Vukanović (1936/37). Radio je kao učitelj u Makedoniji (1937- 1940).

Po izbijanju II svetskog rata priključio se Valjevskom partizanskom odredu (1941). Najveći deo rata proveo je u teškom zarobljeništvu, najpre u logoru na Banjici u Beogradu (1942-1944), a potom u nacističkom koncentracionom logoru Mauthauzen (ogranak Ebenze) u Austriji (1944-1945).

Po završetku rata upisao je drugu godinu studija na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu (1946) gde je i diplomirao, a zatim završio specijalni tečaj u klasi Marka Čelebonovića (1949). U istoj ustanovi radio je kao asistent, docent i profesor sve do penzionisanja (1949-1979).
Samostalno je izlagao od 1952. godine. Bio je član grupe Samostalni (1951-1955) i Decembarske grupe (1955-1960). Jedan je od osnivača umetničke kolonije u Bačkoj Topoli (1953). Organizovao je Grožnjanski dekameron (1968) i rad Male galerije (1980) u Grožnjanu. Objavio je knjigu Mathauzen 106621 (1975).

Dobitnik je više nagrada, odlikovanja i društvenih priznanja među kojima su Prva nagrada AP Vojvodine na izložbi Deset godina umetničkih kolonija u Senti (1962), Nagrada ULUS za slikarstvo (1969) i Nagrada 4. jul (1977).

Autor je fresaka, mozaika i keramika u Malom Iđošu, Gunarošu, Beogradu, Bačkoj Topoli, Subotici, Novom Grahovu i Resanovcima. Dela Miloša Bajića čuvaju se u Narodnom muzeju, Muzeju savremene umetnosti, Muzeju Grada Beograda, Muzeju Zepter u Beogradu, Poklon zbirkci Rajka Mamuzića u Novom Sadu i drugim muzejima u Srbiji, kao i u uglednim javnim i privatnim kolekcijama u inostranstvu.