Prva klapa filma „Mačji krik“: Dirljiva drama koju Goran Paskaljević nije stigao da snimi

„Mačji krik“ je dirljiva porodično – socijalna drama nastala po istinitoj priči o radniku i njegovoj supruzi koji se bore za pravo starateljstva nad unukom, devojčicom obolelom od retke i teške bolesti, gotovo neizlečive, koju je reditelj čiju karijeru obeležavaju vrhunska priznanja, evropski Oskar, Nagrada kritike u Veneciji, dva Gran prija u San Sebastijanu, Nagrada Španske kinoteke za životno delo, saradnja sa Karlom Maldenom, Kilijanom Marfijem.., imao veliku želju da snimi.

Kako je objavio Filmski centar Srbije, tri godine posle njegove smrti ekipa ovog filma okupljena je na terenu,  snimanje će trajati mesec dana, a ovaj scenario Paskaljević je potpisao zajedno sa Đorđem Sibinovićem.

Glavnu ulogu igra bosanko-kanadski glumac Jasmin Geljo (poznat po filmovima „Zemlja mrtvih“, „Napad na policijsku stanicu broj 13“), a u glumačkoj ekipi su i Andrijana Đorđević, Sanja Mikitišin, Sergej Trifunović, Denis Murić, Marija Škaričić, Srđan Miletić, Sanja Krajno, Vesna Paštrović Šašić…

Sanja Živković je srpsko-kanadska scenaristkinja i rediteljka, njen prvi dugometražni igrani film „Easy Land“ (2019), sa Ninom Kiri i Mirjanom Joković u glavnim ulogama, premijerno je prikazan na festivalu u Torontu, potom i u Palm Springsu, Geteborgu i drugim brojnim festivalima, a mi smo ga premijerno gledali na Festu.

„Mačji krik“, prema pisanju FCS, koji je na konkursu 2018. podržao njegovo snimanje, nastaje u produkciji kuće Nova film Gorana Paskaljevića (sada je vode njegovi sinovi), uz podršku Telefilma Canada i Hrvatskog audio-vizuelnog centra. Ko-producent i izvršni producent filma je kuća Cinnamon Films iz Beograda,

Deo autorske ekipe koju je Sanja Živković okupila za ovaj film čini jedna „ženska“ postava – direktorka fotografije Milica Drakulić, kostimografknja Senka Radivojević, scenografkinja Nevena Marković, montažerka Radojka Vrabac i šminkerka Mara Milošević.

Izvršne producentkinje su Jelica Rosandić i Nevena Savić, a producenti filma su Vladimir Paskaljević, Petar Paskaljević, Ivica Vidanović, Munire Armstrong i Irena Škorić.

A povodom filma „Mačji krik“ Paskaljević je izjavio:

„Veoma se radujem tom projektu, s njim sam prvi put učestvovao na konkursu Filmskog centra Srbije, i na moje čuđenje i oduševljenje istovremeno, dobio sam podršku. Reč je o filmu inspirisanom autentičnom životnom pričom Zorana Živanovića iz Kragujevca.

On je čovek koji se dugo godina borio da stekne pravo starateljstva nad svojom unukom koju su napustili roditelji, i da brine o njoj. A unuka je dete sa „mačjim plačem“, bolešću koja je veoma retka i bez perspektive da se izleči“, govorio je reditelj koji je svojim ostvarenjima oduševljavao i domaću i svetsku publiku.

Foto Darko Duckin

Antologijska, svetska dela Gorana Paskaljevića

Vrlo emotivnu posvetu Paskaljeviću dao je Pjer-Anri Delo, osnivač sekcije posvećene nezavisnom autorskom filmu na Kanskom festivalu, jedne od najvažnijih pored glavnog takmičarskog programa, ističući da je Paskaljević bio zvezda.

„Sa Nagradom kritičara za najbolji evropski film, nagradom u Veneciji, dva Gran prija u San Sebastijanu, tri Gran prija u Valjadolidu, Nagradom za životno delo koju je dobio od Španske kinoteke koja mu je tada priredila retrospektivu i objavila monografiiju o njegovom delu, i druga brojna priznanja koja je dobio, Paskaljević se svrstavauu autore koji su dali veliki doprinos evropskoj kinematografiji“.

Tokom svoje izuzetne karijere, počev od vremena „crnog talasa“ koje je i on obeležio svojim ostvarenjima, Paskaljević je snimio 18 igranih filmova i bio gotovo jedini reditelj sa ovog prostora koji je snimao i u inostranstvu.

U njegovom filmu „Kad je Hari postao drvo“ iz 2001, koji je svrstan među deset najboljih ostvarenja irske kinematografije, započeo je karijeru Kilijan Marfi, danas mega zvezda koja je ove godine napunila svetske bioskope naslovniom ulogom u drami „Openhajmer“.

U Indiji je sa indijskim glumcima i producentima snimio „Zemlju bogova“, koja je pored nagrada na svetskim festivalima stigla i na SVOD platformu američkog giganta „Amazon“

Poslednji film „Uprkos magli“, koji je s velikim uspehom prikazan u Rimu, Vlajadolidu i brojnim svetskim festivalima, snimio je u Italiji sa zvezdama Donatelom Finokjarom i Đorđom Tirabasijem, italijanskom ekipom i producentima, a mi smo ga gledali na Festu 2020.

Paskaljević je sarađivao sa našim najvećim glumcima, a u njegovim filmovima igrale su i svetske zvezde poput Karla Maldena, Toma Kontija, Kolma Minija, Demijena Neša, Mie Rot…

Film „Poseban tretman“ doneo mu je Zlatnu arenu u Puli, nominacije za kansku Zlatnu palmu i Zlatni globus, za „Vreme čuda“ i „San zimske noći“ osvojio je nagradu kritike i žirija u San Sebastijanu.

„Tuđu Ameriku“ kritičari „Njujork tajmsa“ proglasili su jednim od najboljih filmova o emigraciji snimljenih u Americi, retrospektivu njegovih filmova organizovao je i njujorški Muzej modernih umetnosti (MOMA), o njegovim ostvarenjima pisao je i slavni kritičar Džon Dejvis…

Film koji možda najbolje određuje njegovo stvaralaštvo možda je ipak „Bure baruta“ iz 1998, koji mu je doneo Nagradu kritike u Veneciji za najbolje ostvarenje, evropskog Oskara, nagradu u Valjadolidu, Santa Barbari, Haifi…

Za „Kabare Balkan“, kako je u inostranstvu preveden naslov ovog filma, dobio je i priznanja američkog National Board of Review, i Political Film Society, italijanskog National Syndicate of Film Journalist.

Časopis Varajeti svrstao je Paskaljevića u pet najboljih reditelja u 2001. godini, pored Stivena Sodeberga, Nila Džordana, Lasla Halstroma, Edvarda Janga.

On je prvi i filmski reditelj koji je 2002. u Minhenu dobio Nagradu Bernard Viki „Most“ za humanizam u svojim delima, a novembra 2007. Paskaljević je odlikovan francuskim Ordenom umetnosti i književnosti.

Među priznanjima koje je dobio su i Zlatni pečat Jugoslovenske kinoteke, Nagrada Udruženja filmskih umetnika Srbije za životno delo, Gran pri „Živojin Žika Pavlović“ za izuzuetan doprinos filmskoj umetnosti…