Polekol podneo žalbu Bernskoj konvenciji zbog planirane izgradnje MHE na Studenici, traže da Vlada Srbije zaustavi projekat

Studenica je, kako poručuju, krvotok Parka prirode Golija i Rezervata biosfere Golija-Studenica, koji od 2001. godine uživa zaštitu Uneska i kandidat je za Emerald područje Golija, što dovoljno govori o njenim prirodim vrednostima i potrebi za očuvanjem.

„Investitor Hidro-Min iz Čačka planira da izgradi protočnu hidroelektranu „Studenica S4-Gradina“ kapaciteta 2.160 megavata (MW) na donjem toku Studenice, na teritoriji Grada Kraljeva. To podrazumeva podizanje brane visoke 30 metara i sa širinom krune od 100 metara između naselja Ušće i manastira Studenica, te stvaranje akumulacionog jezera dužine oko 1,4 kilometara i površine oko 7,5 hektara na istočnoj granici zaštićenog područja“, navodi Polekol u saopštenju, upozoravajući da ukoliko do toga dođe pojedine zaštićene vrste i staništa nemaju gotovo nikakve šanse da opstanu, a bitno će biti narušen i intergritet Parka prirode Golija.

Žalbu su, kako kažu, uputili iz razloga što su u Srbiji već iscrpljena sva raspoloživa institucionalna sredstva za zaštitu Parka prirode Golija i Studenice, te zahtevaju hitnu reakciju Komiteta Berneske konvencije.

„Sa inicijativama Spasimo Studenicu i Sačuvajmo planinske reke Kraljeva Gradskoj upravi Kraljeva predali smo inicijativu za moratorijum na izgradnju mini hidroelektrana na teritoriji grada i to u dva navrata 2021. i 2023. godine. Nadležni ove inicijative ignorišu. Republička reviziona komisija je na korak da da saglasnost na urbanistički projekat za ovu malu hidroelektranu, što praktično znači zeleno svetlo za investitora“, navode oni.

„Tražimo od organa Bernske konvencije, IUCN-a i UNESCO-a da zatraže od Vlade Srbije da zaustavi projekat hidroelektrane na Studenici, osigura zaštitu ugroženih vrsta i staništa, te uključivanje celokupnog toka reke Studenice u Emerald mrežu. Polekol, takođe, traži terensku posetu nezavisnih stručnjaka koji bi ocenili situaciju i otvorili slučaj“, kaže Strahinja Macić iz Polekola.

Ko je sve ugrožen

Biološkinja Andrijana Mićanović navodi da u Studenici od zaštićenih vrsta, između ostalog, žive potočna pastrmka, potočna mrena, peš, mali vretenar.

“Kad se jednom stavi brana vrste koje su vezane za planinske reke apsolutno nestaju. Ribe koje naseljavaju brzotekuće reke zahtevaju velike količine kiseonika, koji se formiranjem akumulacije smanjuje, i to predstavlja kraj njihovih života”, navodi ona.

Izgradnjom planirane hidroelektrane na Studenici, kaže, takođe bi direktno bili ugroženi potočni rak i krestati mrmoljak koji je zaštićen na nacionalnom i evropskom nivou i spada u vodozemce koji su najugroženija kategorija na planeti. Područje kroz koje protiče Studenica nastanjuju i retke vrste leptira, medved, vuk, vidra…

Mićanović ističe i značaj vegetacije koja naseljava isključivo obale planinskih reka – poput vrba, hrastova, jasenova – kojima je Srbija bogata, a u Evorpskoj uniji ih gotovo nema.

“To stanište će potpuno nestati ukoliko dođe do izgradnje MHE jer ne trpi duboku vodu. To bi bio veliki udar na biodiverzitet, jer je zaštićeno stanište dom za mnoge vrste koje onda nestaju s njim”, dodaje ona.

Takođe naglašava da na biodiverzitet ne bi negativno uticala samo brana, već i ono što dolazi pre nje – krčenje šume, izgradnja pristupnih puteva, dalekovoda, obimni građevinski radovi – izgradnja optočnog tunela kroz liticu klisure, brane i mašinske zgrade.

“Uticaj MHE nije lokalizovan samo na mestu gde se ona pravi. U prirodi je sve povezano. Rekom cirkulišu hranjive materije, ribe se kreću da bi se mrestile, cirkuliše genetski materijal – brane sve to zaustavljaju. Reke su kao krvni sudovi čoveka i zamislite šta se desi kad se oni začepe trombovima – organizam dolazi u stanje kolapsa“, objašnjava biološkinja.

Uništavanjem reke, upozorava, bio bi ugrožen integritet celog zaštićenog dobra.

“Studenica je vruća tačka biodiverziteta. Balkan ima staništa koja više nigde ne postoje. Naše reke su dom i sklonište za vrste koje u Evropskoj uniji odavno ne postoje. U Srbiji, Bosni i Crnoj Gori ostale su najočuvanije, najiskonskije reke. Imamo odgovornost da čuvamo biodiverzitet ne samo za nas, već za čovečanstvo”, podvlači Mićanović.

Kako ističu iz Polekola, Srbija nema luksuz da se igra sa sudbinom svojih zaštićenih područja i treba da teži ostvarivanju ciljeva koje je sama sebi zadala i onima na koje se obavezala međunarodnim sporazumima.

“To znači da bi sa sadašnjih oko devet odsto, područja pod zaštitom trebalo da proširi na 30 odsto. Umesto toga, površine pod zaštitom smanjuje tako što ih devastira” poručuju iz Polekola.