Draža Mihailović se svetio muslimanima: Reakcija na tekstove Ravnogorskog pokreta

Reč je o tekstovima Marketinške službe Ravnogorskog pokreta „Čiča Dražu su odlikovali lideri slobodnog sveta“ (Danas 28. maj) i „Srbija je talac komunističke okupacije“ (Danas 29-30. maj), autora šefa Informativne službe Pokreta obnove Kraljevine Srbije Božidara Katića.

Nijedna ozbiljna priča o liku i delu komandanta JVuO Dragoljuba Draže Mihailovića ne može proći bez osvrta na najveći pokolj koji su na području predratne Jugoslavije počinile njegove jedinice u II svetskom ratu početkom 1943. godine.

Naime, posle objave dela Stevana Moljevića „Homogena Srbija“ 30. juna 1941. godine, samo dva meseca od okupacije Jugoslavije od strane Nemaca, u kojem je traženo čišćenje Srbije od svih nesrpskih elemenata i posle date Instrukcije Draže Mihailovića Đorđu Lašiću, komandantu četničkih odreda u Crnoj Gori i Pavlu Đurišiću, komandantu limskih četničkih odreda, da „treba očistiti državne teritorije od svih narodnih manjina i nenacionalnih elemenata“, u Šahovićima kod Bijelog Polja održana je 2. decembra 1942. godine Konferencija intelektualne četničke omladine Crne Gore, Boke i Sandžaka, na kojoj je, praktično, doneta smrtna presuda muslimanima u nekim delovima Srbije, Bosne i Hercegovine i Crne Gore. Tada je zaključeno „da će posle rata na teritoriji buduće države živeti Srbi, Hrvati i Slovenci. Nacionalnih manjina ne može biti“!

Odmah posle Konferencije u Šahovićima, prema instrukcijama Vrhovne komande na čelu sa pukovnikom Dragoljubom Mihailovićem, a na osnovu detaljno sačinjenog plana akcije sveobuhvatnog etničkog istrebljenja muslimanskog stanovništva na određenim područjima Srbije, Crne Gore i istočne Bosne, pod komandom Vojislava Lukačevića i Pavla Đurišića, usledio je iznenadni napad 3.000 četnika iz pravca Prijepolja i Bijelog Polja na Badnji dan 6. januara 1943. godine na Bihor, odnosno 33 bjelopoljska sela na desnoj obali Lima. Bilans tog napada je 1.400 usmrćenih bošnjačkih civila u toku nekoliko dana, 400 odraslih muškaraca i 1.000 dece i žena!

U narednih mesec dana Dražini komandanti su mobilisali 5.500 boraca iz Priboja, Prijepolja, Nove Varoši, Pljevalja i Bijelog Polja, koji su iskazali spremnost da bez imalo milosti ubijaju muslimansku decu, žene, trudnice i starce.

Dana 5. februara i sutradan, 6. februara, 1943. godine u jutarnjim časovima, počela je druga etapa realizacije detaljnog plana uništenja Bošnjaka u pet srezova: Pribojskom, Pljevaljskom, Fočanskom, Čajničkom i Višegradskom. Dražini vojnici su tada u jednom mahu, za samo 20 dana, od 5. do 25. februara, nemilosrdno likvidirali 6.500 do 7.000 bošnjačkih civila!

Povodom ovog stravičnog zločina muftija Muamer Zukorlić je svojevremno izjavio:

– Ovaj genocid nad Bošnjacima, kada je ubijeno nekoliko stotina civila više nego u Srebrenici, je u komunizmu prešućen. Postavlja se pitanje: koju smo to historiju učili u školama i koju danas uče naša djeca. Koliko su mraku neznanja o sebi i svojoj prošlosti doprinjeli naši neprijatelji, a koliko mi sami?

Zašto su Dražini bojovnici, a posle i Karadžićevi i Mladićevi osvetnici, želeli da smanje životni prostor bošnjačkim civilima i da masakrima smanje broj Bošnjaka, objasnili su dva uvažena profesora iz Sarajeva i Beograda Enes Durmišević i Miodrag Popović.

„Oživljavanjem narodnog duha kosovski mit, koji će prerasti u kosovsku epopeju sa jakim naslagama srpske paganske tradicije, bit će usmeren prema Osmanlijama (Turcima), a kasnije i svim balkanskim muslimanima zbog njihovog prihvatanja islama, jer su prihvatanjem turske vjere, izdali pradjedovsku vjeru. A u svim tradicionalnim društvima izdajnici su osuđeni samo na jedno – smrt.

Heroizam paganskog duha koji karakterizira srpskog/kosovskog junaka, stoljećima je dominantan u srpskom nacionalnom biću, jer taj duh ni evropsko prosvetiteljsko-racionalističko nasleđe nije uvelo u modernizam. Zločini i progon, počinju još sa Karađorđem i traju do danas“.

Ovim rečima je profesor Enes Durmišević objasnio zločinačku strast za uništenjem muslimana.

Suštinske odgovore na najvažnija pitanja bliske bošnjačke prošlosti i razlozima za njihovo veliko dvostruko stradanje u poslednjih osam decenija, dao je jedan ugledni profesor na beogradskom Filološkom fakultetu u knjizi „Vidovdan i časni krst“, još za vreme Tita, daleke 1976. godine. Zvao se Miodrag Popović.

Pošto je znao koje je zločine u Drugom svetskom ratu počinio četnički pokret Draže Mihailovića, profesor Popović kao dalekovid i mudar čovek i naučnik, panično je upozorio na mogućnost da zaslepljeni nacionalisti u budućnosti mogu ponovo počiniti velika zlodela.

Po mitu, Vidovdan je dan junačkog ogledanja, pobede, trijumfa nad zlom. Vidovdan je pre svega simbol krvave, bespoštedne osvete nad svim što je tursko, muslimansko uopšte. Miloš Obilić se, pak, postepeno izdvaja iz celine predanja kao osvetnik Kosova, čiji nož više niko ne skriva. Poznavajući dobro Dražino i Pavla Đurišića „junačko ratovanje“ sa muslimanima u Drugom svetskom ratu, profesor Popović je uložio svoje znanje da u budućnosti sačuva dostojanstvo svog naroda. Nažalost, u tome nije uspio.

Deset godina posle njegove javno izložene dalekovidosti i vapaja da se ne ide ponovo u zločinstvo zbog gubitka Kosova pre 600 godina, u Miloševićevo vreme prevagnula je memorandumska i ratnohuškačka doktrina.

– Kao crkveni i nacionalni praznik, Vidovdan je tekovina novijeg datuma. Kao crkveni praznik, njegovo ime biće napisano crvenim slovima u kalendar tek 1892. godine. U kalendar Kraljevine Srbije, Vidovdan je ušao kao jedan od devet glavnih praznika koji se zvanično svetkuju 1914. godine. Dakle, tek posle definitivne pobede nad Turcima u 20. veku stvara se novi Vidovdanski kult. Miloš Obilić iz narodne pesme, koji nožem ubija neprijatelja, uticao je na junake iz naroda, što su sa njim bili intimno bliski i lako se poistovećivali s njim – objasnio je profesor Miodrag Popović.

Pokazalo se da su Bošnjaci bili krajnje neodgovorni prema svojoj budućnosti, jer su olako prešli preko profesorovih vizionarskih predviđanja da se u budućnosti može ponovo pokrenuti ratni pohod protiv nemoćnih bošnjačkih civila u kojem će istom agresoru biti sve dozvoljeno, pa i da, uz saglasnost Miloševića i generala, upotrebe u ratu u Bosni i Hercegovini prisvojeno od JNA, pa dato Srbima u BiH, artiljerijsko i pešadijsko naoružanje! Naoružanje, čiju su nabavku finansirali i Bošnjaci!

Da podsetimo: posle raspada prve Jugoslavije, u Drugom svetskom ratu, bošnjačko stanovništvo je umanjeno za 106.000 ljudi ili za 8,1 odsto, najviše zaslugom Dražine JVuO! Posle 47 godina od završetka Drugog svetskog rata, u ratu u BiH, srpski „osvetnici“ su doživeli etički poraz, a Bošnjaci su imali ukupno 68.000, što vojničkih, što civilnih žrtava. (Srba je nestalo 23.000, Hrvata 9.000 i 5,000 ostalih!)

Posle iznetog kritičkog stava da su u Srbiji i u Republici Srpskoj na sceni retrogradni politički poreci, a u želji da pomogne svom narodu, Latinka Perović, nekada jedna od najumnijih i najmudrijih žena, uputila je apel u vezi sa preovlađujućim nacionalističkim snagama u našoj zemlji:

– Nužno je da se u Srbiji prekine kontinuitet nacionalističke politike koji ima refleksije na aktuelnu političku i društvenu situaciju! Ja spadam u one istraživače srpske prošlosti koji veliki značaj pridaju mentalitetu. Smatram da su siromaštvo zemlje, visoka nepismenost, a naročito duga linija nasilja kroz ratove, hajdučiju, politička ubistva, stvorili jednu, s jedne strane, lakoću življenja, a s druge – lakoću ubijanja, neku vrstu fatalizma, života od danas do sutra, od koje se mlade generacije brane na razne načine.

Autor je politikolog iz Nove Varoši

Stavovi autora u rubrici Dijalog ne odražavaju nužno uređivačku politiku Danasa.