Kada osobe uskraćene za talenat shvate da nemaju ništa značajno da saopšte, brže-bolje se dohvate srpstva. Srpstvo je već decenijama jedina inspiracija karijernim Srbima. Dejan A. Milić u odbranu srpstva uvodi priču o Srpskoj pravoslavnoj crkvi na njenim privremenim lokacijama u Crnoj Gori.
To je potpuno normalno. Priča o srpstvu je neraskidivo vezana za Srpsku pravoslavnu crkvu. SPC je genetski ugrađena u karijerne Srbe. Ona je dvadeset treći hromozomski par svakog Srbina arijevske provincije(nijencije). Problem za karijerne Srbe nastaje kada se obratimo istorijskim činjenicama, a one Dejana A. Milića očigledno uopšte (ama baš) ne zanimaju.
Crnogorska pravoslavna crkva je autokefalna od 1855. godine kada se kao takva pominje u dokumentima Carigradske patrijaršije. Srpska pravoslavna crkva nastala je administrativnom odlukom Aleksandra Karađorđevića 1920. godine od dvadesetak eparhija, među kojima i CPC, prethodno silom oružja svedena na nivo eparhije.
Kao što je Aleksandar I kralj svih Srba (ne Crnogoraca) nasilno ukinuo Kraljevinu Crnu Goru i njenu crkvu, tako će crnogorske vlasti, možemo ih simbolički zvati Milo Autokefalni, izmestiti patrijarha Rista u privremeni smeštaj (može kontejner sa Rumije u dvorište kod vojvode Andrije), ne dirajući pritom u prava SPC, ali vraćajući crnogorskom narodu objekte koje je on vekovima dizao i čuvao ne za srpsku crkvu nego za sebe.
Crnogorce malo interesuje i srpska i crnogorska crkva. Tu se pitanje crkve postavlja samo formalno, koliko da se ispravi istorijska nepravda koju su zet i unuk (Petar i Aleksandar) učinili Motherlandu. Narodski rečeno, poštovani gospodine Miliću, može srpska crkva u Crnoj Gori, ali na svojim imanjima, u svojim crkvama, za svoje pare.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, ali i na Twitter nalogu. Pretplatite se na PDF izdanje lista Danas.
