Uvoz-izvoz

Jer, kako tvrde ti analitičari, građani Srbije gaje najmanje pijeteta od svih stanovnika bivše SFRJ, prema sopstvenoj državi. Kako ovakvu Srbiju – bez Jugoslavije, bez Crne Gore, bez mora, i konačno bez Kosova – nisu mnogo želeli, tako nemaju ni sentimenta prema bilo kakvoj upletenosti dela državnog aparata u kriminalne poslove. Zato se i suđenje Darko Šariću, koji je srpsko državljanstvo uzeo u vreme sticanja crnogorske nezavisnosti, zbog šverca kokaina prekookeanskim brodovima sa bokeljsko-dalmatinskim posadama, najoportunije može organizovati u Beogradu. Uz to postoji i značajno iskustvo srpskog pravosuđa i policije u velikom procesu za ubistvo Zorana Đinđića kao i u razbijanju Zemunskog kriminalnog klana.

Zato možda i ne čudi što je inicijativu za uvođenje regionalnog naloga za hapšenje pokrenulo baš srpsko Ministarstvo pravde u ranijem mandatu. Inicijativa je podneta širem krugu zemalja nego što je bivša SFRJ – uključuje još Albaniju, Bugarsku i Rumuniju. Suština je skraćivanje roka za izručivanje optuženih za organizovani kriminal. No, izgleda da je „izvoz“ i „protok“ kriminala, uz neizbežno aminovanje političko-bezbednosnih struktura, jedna stvar – što se vidi i na slučaju Nasera Keljmendija, i odnosa Sarajevo-Priština, a regionalni nalog za hapšenje sasvim druga. Dok su u prvoj mogući različiti oblici (ne)saradnje, dotle se izgleda uvođenje regionalnog naloga i dalje veže sa pitanjem državne suverenosti i teritorijalne jurisdikcije. Odnosno, međusobne surevnjivosti eksjugoslovenskih i balkanskih država na sopstvenu samobitnost. Te se tu ističe da svi imaju međusobne ugovore o međunarodnoj pravnoj pomoći, kao što ih recimo imaju i sa Španijom ili Italijom, te da ne postoji poseban regionalni lider u borbi protiv organizovanog kriminala. A sve ostalo, je li, rešiće se u skladu sa EU standardima i integrativinim procesima.