Gledanje u svemir u prvom licu: Izložba Neše Paripovića poznatog beogradskog umetnika i člana čuvene SKC šestorke

Specijalno za ovu priliku, nakon poslednje izložbe organizovane u MSU 2006. Neša Paripović će pokazati većinu svojih dela, uključujući i njegovu saradnju sa Dah teatrom iz koje su nastali plakati i objekti.

Posebnost izložbe je i rad koji se prvi put vidi, a nakon koga autor više nije radio i koji se zove „Šešir bez naziva“ iz 2012.

U tekstu kataloga izložbe istoričar umetnosti Ješa Denegri se osvrće na celokupno delo autora, a i sam umetnik koji u stavu pod nazivom „Gledanje u svemir“ objašnjava svoje učestvovanje u umetnosti.

„Paripović svoje umetničko delovanje počinje u burnoj društvenoj i kulturnoj atmosferi ranih sedamdesetih, kada se zasnivaju i primenjuju novi izražajni jezici i uvode nove umetničke discipline, kada se formira izmenjeni operativni profil savremenog umetnika za kojega više ne važe pojmovi poput slikara ili skulptora kao tvoraca trajnih materijalnih objekata (slike, skulpture) prikazanih u zatvorenom prostoru galerije“, navodi Denegri.

Prema njegovim rečima „umesto njih, uvodi se pojam privremenog multimedijalnog produkta kao dela umetnika čiji se nastupi odvijaju u projekcijama filma i videa, nastalih upotrebom kamere, u performansima u galerijskim, ali i izvan galerijskim uslovima, sa ciljem ispoljavanja i evociranja umetnikovih sopstvenih egzistencijalnih, društveno-političkih i ukupnoh životnih iskustava saopštenih sa izrazito ličnih i subjektivnih stanovišta govorom umetnika ”u prvom licu”. “

Neša Paripović objašnjava da ceo njegov odnos prema umetničkom radu polazi od momenta kada je napustio slikarstvo.

“To je ključni momenat. Radio sam drugim sredstvima, daleko od slikarstva i onda sam napravio nekoliko filmova, fotografija, konceptualnih profila a tu se skrivalo nešto vrlo važno. To je u vezi sa filozofskom pričom kako radovi nastaju, tj. kako filozofi postavljaju svoje otkriće. Ne prave ga tako što prave proizvodnju. Filozofija tj. otkriće u filozofiji nema proizvodnju za razliku od slikarstva koje je imalo ogromnu proizvodnju. Proizvodnju kao fabrika. I tu je propast i kraj cele umetnosti, slikarske takođe. U svom radu ja se ugledam na filozofiju koja ne proizvodi dela. Veliki filozofi ne proizvode dela i žive desetinama godina ali ne proizvode seriju dela za davanje, prodaju itd. Već imaju jezgro pronalaska u dobu blizu tridesete, četrdesete godine, kad forsiraju svoje filozofsko otkriće i ono se više ne dešava u ponavljanju već se dešava samo u otkriću daljih podataka u vezi centra tog filozofskog otkrića. Tako da se ne radi o produktivnosti, ona ne postoji, već postoji samo jedan pronalazak koji se obogaćuje, pronalazi, preporučuje i na razne načine upućuje poznavaocima i drugima“, konstatuje Neša Paripović.