Apstrakcija raskršća

                       P { text-indent: 2.5cm; margin-bottom: 0.21cm; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); line-height: 150%; widows: 2; orphans: 2; }P.western { font-family: „YHelvetica“; font-size: 12pt; }P.cjk { font-family: „Times New Roman“,serif; font-size: 12pt; }P.ctl { font-family: „Times New Roman“,serif; font-size: 10pt; } Novi ciklus „Raskršća“, iako se dosta razlikuje od prethodnih, jer je jasnijih jednostavnijih oblika kao i ukupne formalne strukture, i sa ublaženim i svedenijim koloritom, ipak je veran postupku naglašene geometrizacije. Svoju homogenost izložba nazvana „Raskršća“ ne duguje samo svom objedinjenom tematsko-motivskom sloju. Jer i zaokruženi tematski ciklusi nisu uvek toliko koherentni i povezani, pošto mogu biti manje-više heterogeni u sadržajnom, idejnom i u formalno likovnom smislu. Međutim, naglašena geometrizacija „Raskršća“ Mile Gvardiol potpuno je u funkciji naziva izložbe, primerena i u idejnom i u tematskom smislu. Geometrijskim apstrahovanjem autorka temu i značenje „Raskršća“ svodi na svoju suštinu. To nisu moguća pesničko-poetička, filozofska, simbolička, kao ni manje-više realistička ili ekspresionistička „Raskršća“. Ona su u viđenjima M. Gvardiol postupkom geometrijskog apstrahovanja potpuno svedena, oblikovno očišćena od svega suvišnog; ona su gotovo puristički ogoljena, po principu „minimalnim sredstvima postići maksimum izraza“. Putevi redukovani na svetle, bele ili obojene pravilne trake koje se perspektivno udaljavaju, sužavaju i zavijaju u raznim pravcima pod različitim uglovima, istovremeno se ukrštaju i preklapaju stvarajući jedan dubinski slojevit prostor. Pozadine su uglavnom tamne da bi istakle oblike i kretanje traka koje su većinom svetle, bele, ali u nekim slikama i delimično obojene i intenzivnim koloritom.

Kad ne bismo znali da su to manje više složeno i gusto ukrštene putne trake gazela naglašeno urbaniziranih prostora, mislili bismo da su te slike čiste apstrakcije. I ovako, ako zaboravimo njihov tematsko motivski sloj, možemo ih posmatrati samo kao ritmove i pokrete trakastih oblika i boja u prostoru, ili kao dinamiku „linija sila“ (likovni pojam futurizma) u prostoru čiji se segmenti sukobljavaju ili sadejstvuju kroz često krajnje složene dinamičke odnose. Slike su izvedene adekvatno izabranom akrilik tehnikom na platnu, kao i stilski doslednom, vrlo preciznom i čistom zanatsko tehničkom egzekucijom. Da bi razbila mogući doživljaj monotonije ove izložbe, Mila Gvardiol se poigrava bojama, a na nekim slikama uvodi u međuprostore zadnjeg plana segmente stilizovane flore ili oblaka. Takođe, kao kontrasnu protivtežu brojnim zakrivljenim, Mila uvodi i prave linije. To je jedno sasvim promišljeno, prostudirano i kultivisano slikarstvo.