„Promena okvira“ Anđele Abramović i Julije Kasteluči u Hangaru Luke Beograd

Reč je o prostorno-performativna instalaciji koja briše granice između slike, teksta, tela i misli.

Slike Anđele Abramović – figurativne, emocionalne i intuitivne – predstavljaju postdigitalni povratak slici kao prostoru unutrašnje realnosti.

Julija Kasteluči interveniše tekstom: svetlosnim projekcijama rečenica koje osvetljavaju prostor misaonošću i ritmom.

Rečenice koje se projektuju u prostor, kao misaoni impulsi.

Ovo je performativna instalacija, ne u spektakularnom smislu, već u onom koji traži unutrašnju promenu. Poziva posmatrača da promeni svoju poziciju – fizički i misaono.
Poziv na promenu: mentalnu, prostornu, društvenu. Ne donosi odgovore, ali stvara uslove za pitanja.

Promena okvira je generacijski poziv – umetnost koja ne prikazuje, već pokreće, navodi se između ostalog u pozivu na izložbu.

Istoričarka umetnosti Jovana Stokić u tekstu kataloga koji prati izložbu , navodi da se središtu Promene okvira nalazi prostor koji postaje scena premeštanja – slike više ne vise na zidovima, već su poređane po podu, osvetljene u polumraku hangara.

“Publika ih posmatra odozgo, kao da obilazi arheološko nalazište. Time se menja ne samo način gledanja slike, već i odnos prema njoj – umesto da dominira zidom i prostorom, slika je sada prizemljena, ranjiva, dostupna. Pogled više nije distanciran ni autoritativan – sada se saginje, kruži, zadržava. U tom privremenom industrijskom pejzažu, posetilac ne gleda samo sliku, već boravi sa njom”, konstatuje Stokić.

Prema njemim rečima Julija Kasteluči i njen rad, ovde nisu u poziciji sporednog glasa, već „drugi stub izložbe”

“Projekcije njenih misaonih impulsa – Zamisli zvuk promene, Zamisli zvuk hrabrosti, Zamisli zvuk sistema koji se menja „– nisu ilustracije, već performativni tekstualni činovi.

To su misaoni zvukovi koji oblikuju prostor.

Nisu slogani.

To su svetlosne kontemplacije. Njene rečenice nisu pesme, ni parole – one su prostorni pokretači”, zaključuje Jovana Stokić.