Crnogorska taksa za paljenje sveće

Pre svega Veće Evrope je usvojilo princip da se glasanjem prekraja istorija pojedinih balkanskih naroda.

Prihvaćena je verzija istorije Crne Gore koja je izneta u neformalnom razgovoru sa neimenovanim predstavnicima crnogorskih vlasti, koja se svodi na činjenicu da je Kraljevina Crna Gora postojala do 1920. godine i da je bila državni vlasnik crkvene imovine.

Istorijske činjenice i dokumenta Versajskih mirovnih ugovora govore potpuno drugačije. Kraljevina Crna Gora je bezuslovno kapitulirala 1916. godine, austrougarska vojska ju je okupirala i uvela vojni pravni režim, s tim da je na toj teritoriji od 1916. godine važilo austrougarsko religijsko pravo kao i u primorskim opštinama (Boka Kotorska, Herceg Novi, Tivat, Paštrovići itd.) koje nikada nisu bili u sastavu Kraljevine Crne Gore.

Austrougarska je na svojoj teritoriji priznavala Karlovačku patrijaršiju kao jedinu naslednicu Pećke patrijaršije u hrišćanskoj Evropi i njene kanone po kojima je po izdatoj Gramati Arsenija Čarnojevića, koja je izdata po volji cara Leopolda crnogorskim vladikama 1700. godine, data svetovna i duhovna vlast na tačno nabrojanim teritorijama i plemenima crnogorskim.

Postupajući po tim privilegijalnim pravima, kao jedini predstavnik – poglavar naroda na toj osvojenoj teritoriji, austrougarske vlasti su priznavale svetovnu i duhovnu vlast Mitropolita Mitrofana Bana, koji je kao takav priznavan i od međunarodnog Crvenog krsta, sila saveznica i drugih međunarodnih subjekata.

On je taj položaj vešto koristio i organizovao je dobijanje humanitarne i svake druge pomoći i omogućio crnogorskom narodu da preživi i opstane u teškim uslovima okupacije.

U Austrougarskoj monarhiji, crkvena imovina je bila privatna i privilegovana, kao uostalom i u Kraljevini Crnoj Gori, o čemu je Mitropolitski pravni savet prikupio na stotine dokumenata iz tog vremena.

Vojvoda Živojin Mišić je osvojio 1918. godine te teritorije koje su bile u administrativnom sastavu Austrougarske i pripojio ih kao provinciju u sastav Kraljevine Srbije.

Kraljevina Srbija je sedela za stolom u Versaju među silama pobednicama, sa crnogorskom provincijom u svom sastavu, a Kraljevina Crna Gora je pravno nestala i nije obnovljena Versajskim međunarodnim pravnim sistemom.

Pri tome, Kraljevina Srbija je priznavala crkvenu postojeću upravu koja je postojala u Austrougarskoj a po kojoj je mitropolit Mitrofan Ban bio pod duhovnom jurisdikcijom karlovačkog patrijarha, a naziv mitropolije je bio: Pravoslavna srpska crkva Mitropolija crnogorsko-primorska.

Veće Evrope je podržavajući ovakve pravne vratolomije crnogorskih vlasti i podstičući ih, krenula u rušenje Versajskog mirovnog poretka stvarajući pravnu podlogu za prekrajanja evropskih granica.

Ukoliko Srbija ne povuče priznanje takve Crne Gore, koja se odriče odluka AVNOJ-a, ona će izgubiti i tri okruga koja je osvojila od Bugarske, o Vojvodini i Kosovu i Metohiji da ne govorimo.

O ovim pitanjima Republika Srbija mora otvoriti razgovore sa Sjedinjenim Državama koje su bile pokrovitelj Versajskih mirovnih sporazuma i sa zemljama pobednicama, pre svega Velikom Britanijom, Italijom i Francuskom.

Posebno za ovo pitanje mora da se informiše američka administracija, pošto je na tlu Sjedinjenih Država više lojalnih američkih građana vernika SPC nego što Crna Gora ima stanovnika, a pravoslavnih vernika crnogorskog porekla više od pripadnika novokomponovane izmišljene crnogorske nacije.

Drugi izuzetno podmukao i nečastan potez Venecijanske komisije je uvođenje termina „verske usluge“ u terminologiju zakona.

Taj termin pretpostavlja da će vernik, bilo koje konfesije plaćati ulaz na groblje na kojem su sahranjeni njegovi preci, da će morati da plati porez, taksu i akcizu ako zapali sveću ili održi zajedno sa svojim verskim dostojanstvenikom verski obred, da će episkop ili biskup za liturgiju plaćati taksu ako je obavlja u državnoj crkvi a vernici ulaznice itd.

Adventistički hrišćani će osim desetka plaćati i odgovarajuće poreze na verske usluge itd. Ovo je nečuven, anticivilizacijski i krajnje neprihvatljiv akt, pošto se oporezuje svetotajinski odnos u hrišćanskim denominacijama.

Ovo je posebno neprihvatljivo što ti porezi na verske usluge mogu biti različiti, pa na primer satanisti sledbenici Alistera Kroulija mogu biti oslobođeni plaćanja poreza, dok bi se vernici Islamske zajednice mogli opteretiti ne samo porezom na verske usluge, već i posebnim taksama i akcizom.

Definisanje verskih zajednica na način kako je to predložila Venecijanska komisija i usvojilo Veće Evrope je nečuven.

Hrišćani su izjednačeni sa agnosticima, neverujućima, dalekoistočnim mističnim sektama, sekularistima, obožavaocima raznih kultova itd. To je direktan napad na hrišćanstvo i Islam i o tome treba dobro obavestiti narod Crne Gore.

Prvi put posle Drugog svetskog rata je predviđeno obavezno registrovanje Jevreja, pravoslavnih hrišćana, islamskih vernika, rimokatolika itd, navodno po odredbama evropskih propisa o zaštiti podataka o ličnosti.

Jevreji neće morati nositi žutu traku, ali će imati poseban elektronski broj u državnim evidencijama, po odredbama ovog zakonskog teksta.

Autor je pravnik, stručnjak za religijska pitanja